„Kochać czy to słowo jeszcze coś znaczy” pod tym hasłem 24 II 2011 roku na UE w Katowicach odbyła się konferencja z ks. Piotrem Pawlukiewiczem. Spotkanie zorganizował KZA Gaudeamus działający przy uczelni. Ks. Piotr pełni swoją misję duszpasterska przy parafii św. Anny w Warszawie, głoszone tam kazania zamieszczone są na stronie internetowej www.kazaniaksiedzapiotra.pl , poza tym w każdą niedzielę można posłuchać w radiu eM audycji z Jego udziałem: „Katechizm poręczny”. Ksiądz Piotr na spotkaniu poruszył wiele ważnych kwestii związanych z kształtowaniem siebie.

Człowiek wyruszając w góry nie idzie z pustymi rękoma, bierze mapę, apteczkę, gruby sweter itd. Asortyment na taką wyprawę jest konieczny. Do małżeństwa także trzeba się przygotować, gdyż jest to związek dwóch różnych ludzi , którzy mają swoje wady i zalety, różne poglądy, a co za tym idzie prawdopodobieństwo wystąpienia kryzysu jest duże. Ilu małżonków wkraczając na nową drogę życia w sakrament małżeństwa posiada taki sprzęt? Sprzęt ten ma za zadanie przypominać o ich miłości, może jest to jakaś płyta z muzyką, adresy domów rekolekcyjnych. Ważne, żeby na ciężki czas przygotować skuteczne środki zaradcze. Ważnym aspektem tutaj jest także narzeczeństwo, które jest czasem próby. Dziewczyna która jest zakochana chcę się dzielić swoim szczęściem z rodziną, w której ma wsparcie. Bliscy chociaż cieszą się z nowiny, także powinni dawać nam sygnał: uważaj, tu świat się nie kończy.

Ponadto musimy pamiętać, że miłość to dar od Boga. I każdy człowiek potrzebuje i szuka miłości. Skąd ją czerpiemy? Sprawdza się tu tzw. „teoria dziobania”. Polega ona na tym że trochę miłości otrzymujemy od rodziców, rodzeństwa, babci, spowiednika, przyjaciół itd.

Ks. Piotr mówił o tym ze każdy z nas ma nadane przez rodziców pewne imię i wcale nie chodzi tu o: Heńka czy Maryśkę, a raczej Ostry, Tygrys, Pewny siebie, Cicho bądź, czy nawet jesteś beznadziejny. Imiona nadają nam rodzice , którzy kształtują nas od dzieciństwa. Zazwyczaj nie zdajemy sobie sprawy , że to jak traktujemy dzieci, czy je doceniamy czy raczej ciągle ganimy – często wpływa na całe ich życie. Czasem przykre zdarzenie z dzieciństwa może się za nami ciągnąć przez długie lata. Mimo tego , że ktoś w przyszłości będzie uznawanym dyrektorem, to w głębi serca może być małym chłopcem któremu mówiono i tak nic nie osiągniesz. Możemy mieć wszystko za czym goni świat a jednak ciągle będziemy mieć poczucie że to mało, bo będzie tu brakowało słów: „udało Ci się”,” brawo”. Dlatego w wychowaniu każdego chłopaka, bardzo ważną rolę odgrywa ojciec, mężczyzna. To właśnie on uczy syna życia, kształtuje go. Tata jest dla syna odzwierciedleniem siły, wzorem do naśladowania, to właśnie do niego dziecko biegnie po uznanie, po potwierdzenie, że zrobiło cos dobrze, że jest super. Natomiast zadaniem matki jest zapewnienie bezpieczeństwa dziecku, nie będzie wiec ona nigdy źródłem siły dla chłopca. Ojciec często podpuszcza syna, żeby zrobił coś wielkiego, przy czym mama która stoi obok mówi nie rób tego, zrobisz sobie krzywdę. Tata robi dla swojego syna rzeczy niezwykłe, cos co wydawało by mu sie nieosiągalne, dzięki niemu zaczyna wierzyć w cuda. Dlatego też matka nie powinna pozwolić na to aby dziecko zobaczyło ojca w chwili słabości. Żony często w rozmowie księdza z mężem odpowiadają się po stronie kapłana, często nie znając do końca sprawy. Szczęśliwy mąż którego żona powie: „Mężu jesteś wielki i ja jestem z Tobą”.

Tworzy sobie także inne fałszywe, wielkie imiona , mówimy: jestem najlepszy, najgorszy, naj…. -jest to pycha. Na różne okazje zakładamy kolejne maski, jesteśmy różni przy konkretnych grupach ludzi. Jednak przy kimś kto nas dobrze zna, udawanie jest bez sensu i wtedy weryfikujemy siebie.

Na sam koniec warto przytoczyć słowa przypomniane przez księdza Piotra: „Dla kogoś kto zmierza do nieba wszystko jest niebem, a dla tego kto zmierza do piekła wszystko jest piekłem”. Zastanówmy się więc nad naszym życiem, gdzie zmierzamy i jak postrzegamy otaczający nas świat. Niech ten spędzony wartościowo czas nie pójdzie na marne, a pobudzi nas do refleksji.

Karolina Szołtysek