Nie zapominaj pięknych dni!
Kiedy je bowiem zapomnisz,
Nigdy więcej już nie powrócą.

Gdy miewasz kłopoty ze swoim otoczeniem.
Gdy zamartwiasz się przeszłością,
Pomyśl o tych szczęśliwych dniach,
Kiedy się śmiałeś i tańczyłeś,
Kiedy byłeś beztroski, niczym dziecko.

Gdy twoje życie przepełniają troski,
Gdy twoje serce ogarnia gorycz
I wszelkie nadzieje na szczęście się rozwiały,
Wówczas odnajduj starannie w swoich wspomnieniach
Te piękne dni, kiedy żadna chmurka nie zasłaniała ci nieba,
Kiedy twoje życie opływało słońcem,
Radością i szczęściem.

Napełnij swoją głowę nadzieją,
Serce pokojem,
Usta uśmiechem-
A wszystko będzie znowu dobrze.

Każdego poranka bogaty i wszechpotężny król Bengodi odbierał hołdy swoich poddanych.
W swoim życiu zdobył już wszystko to, co można było zdobyć
i zaczął się trochę nudzić.

Pośród różnych poddanych zjawiających się codziennie na dworze,
każdego dnia pojawiał się również punktualnie pewien cichy żebrak.
Przynosił on królowi jabłko, a potem oddalał się równie cicho jak wchodził.

Król, który przyzwyczajony był do otrzymywania wspaniałych darów,
przyjmował dar z odrobiną ironii i pobłażania, a gdy tylko żebrak się odwracał,
drwił sobie z niego, a wraz z nim cały dwór.
Jednak żebrak tym się nie zrażał.

Powracał każdego dnia, by przekazać królewskim dłoniom kolejny dar.
Król przyjmował go rutynowo
i odkładał jabłko natychmiast do przygotowanego na tę okazję koszyka
znajdującego się blisko tronu.
Były w nim wszystkie jabłka cierpliwie i pokornie przekazywane przez żebraka.
Kosz był już prawie całkiem pełen.

Pewnego dnia ulubiona królewska małpa wzięła jedno jabłko i ugryzła je,
po czym plując nim, rzuciła pod nogi króla.
Monarcha oniemiał z wrażenia, gdy dostrzegł wewnątrz jabłka migocącą perłę.
Rozkazał natychmiast, aby otworzono wszystkie owoce z koszyka.
W każdym z nich, znajdowała się taka sama perła.


"Przynosiłem ci te dary, panie - odpowiedział człowiek - abyś mógł zrozumieć,
że życie obdarza cię każdego dnia niezwykłym prezentem,
którego ty nawet nie dostrzegasz i wyrzucasz do kosza.
Wszystko dlatego, że jesteś otoczony nadmierną ilością bogactw.
Najpiękniejszym ze wszystkich darów jest każdy rozpoczynający się dzień"

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej,
szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.
Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:
"Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy,
a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem"
"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
"Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.
"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
"Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną.
Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły?
Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka.
Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?" "Ja ... jestem smutny."
odpowiedział smutek łamiącym się głosem.
Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...",
powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co Cię tak bardzo zasmuciło?"
Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać?
Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem,
"najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi.
Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi
i towarzyszyć im przez pewien czas.
Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem.
Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu westchnął.
"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić.
Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.
A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności.
Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.
Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.
I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.
Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.
Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności."
"Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często widuję takich ludzi."
Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.
Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą.
Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.
Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,
która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!
Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem
i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany.
Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.
Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.
Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia."

Smutek zamilkł.
Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,
potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.
Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.
"Płacz, płacz smutku.", wyszeptała czule.
"Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił.
Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.
Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona."
Smutek nagle przestał płakać.
Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę:
"Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?"
"Ja?", zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko,
jak małe dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA!"

Albin Luciani, już jako papież Jan Paweł I, opowiedział taką historię - przypowieść:

"Do raju codziennie nadchodzi bardzo wiele listów. Przychodzą z każdego zakątka świata, są pisane we wszystkich językach i zawsze zawierają jakieś prośby.
Aniołowie je sortują, kierując je do adresatów. Zazwyczaj najwięcej otrzymuje ich Maryja Panna - konkurują z nią święty Antoni i święty Juda Tadeusz.
Pewnego dnia, podczas analizowania próśb zawartych w listach, aniołowie bardzo się zdziwili, dowiadując się, z jakimi kłopotami ludzie zwracają się do Królowej Niebios.
Było to dla nich ogromne rozczarowanie! Wszystkie listy zawierały prośby związane z życiem ziemskim.
Święta Matko, przywróć mi zdrowie... Uzdrów mojego synka... spraw, abym znalazł pracę... Pomóż mi zdać egzaminy... Pomóż mi znaleźć męża...
Wszyscy święci, uwolnijcie nas od chorób, głodu, wojny...
Czytając tę niekończącą się litanię ludzkich próśb, znudzeni aniołowie wykrzyknęli wreszcie:
- Czy to możliwe, że ludzie mają jedynie usta, żołądki, kieszenie i portfele? Wydaje się, że wcale nie posiadają duszy!
Potem przestali się już dziwić i zanieśli listy ich adresatom.
Maryja Panna kolejno czytała wszystkie, zawsze bardzo uważnie, po czym pełna matczynej troski o ludzi kazała aniołom udzielać natychmiastowej pomocy.

Wreszcie przeczytała ostatni, krótki list, zawierający prostą modlitwę:
"Panno Święta, proszę Cię o jedno: spraw, abym z dnia na dzień stawał się bardziej podobny do Twego Syna Jezusa Chrystusa!"
Zadowolona Maryja rzekła do usługujących Jej aniołów:
- Wreszcie!... Tę sprawę załatwię sama!".